Жасөспірім шағымда бұрынғыдай емес, сап-сары, томпақ, аузы ашылып жүретін қызға айналдым. Ағам мен сіңлім әдеміше келген, ал менің түр-әлпетім, іс-қимылым да өзгеше-тін. Өз-өзіммен жүретін, сабақты жақсы оқитын, тәртіпті бала болдым. Үйге жиі қарауыл болып қалатын, өзіме 2 өлшемге үлкен аяқ киімді де еш қарсылықсыз киіп жүре беретін де мен едім. Мектепте түрлі іс-шараларға қанша қатысқым келсе де, өзіме деген сенімсіздіктен оған да қатыспадым.
Сол себепті анам мені өмірі сынап, әркіммен салыстырып отыратын. Мен оған деген ренішімді жеткізе алмай, аяқ асты бұлқан-талқан болатынмын. Ағам мен сіңлім де келемеждей жөнелетін. Олар «ойнап айттық» дейді, алайда мен өзімді де, оларды да одан сайын жек көре бастадым. Ешкімді көргім де, сөйлескім де келмей, бір бөлмеден шықпай отыра бердім. Оған үйге жиі келіп тұратын шешемнің туыстары да қосылды. Әкем алысқа жұмысқа кеткенде мені ешкім қорғамады.
Осылай анама, оның туыстарына деген өкпе-реніш жылдар бойы жинала берді. Бәрін сондай жек көріп, «өте алысқа кетіп қалсам ғой» деп тіледім. Тілегім қабыл болып, өз күшіммен Алматыға оқуға түстім. Бірақ сонда да сын сөздерден құтыла алмадым. Климат ауыстырып, жатақханада біріңғай ұн тағамдарын жеген соң ба, бұрыннан да толып кеттім. Өзім спорттық киімдерге әуес едім, талғамым да жоқ еді.
ЖОО-дағы студенттер шет-шетінен өнерлі болды. Мен болсам ешбір өнерді кәсіби тұрмақ, орташа да меңгермедім. Сол кезде өзімді түкке тұрғысыз адам санадым. Өз-өзіме деген сенімсіздік, «маған бәрі сын көзбен қарап тұр» деген ұғым өз ортамда ашылып, еркін болуыма кедергі келтірді. Қаншама мүмкіндіктерді жіберіп алдым. Бәріне шешемді және оның туыстарын кінәладым. Үйге барғанда анаммен жиі ренжісіп, қалаға қайтқанша асықтым. Осылайша студенттік шақтың қалай өткенін де байқамай қалыппын.
Бүгінде жасым 27-де. Білім алып, шет ел де араладым. Мамандығым бойынша көптің қолы жете бермейтін жерде жұмыс істеп, көбі кимеген киімді киіп, сұлулыққа талпынып келемін. Бірақ, әлі де көпшілік ортада өзіме деген сенімділікті жоғалтып аламын. Өзімді еркін ұстап, бірегей тұстарымды ашып көрсете алмаймын. Беттерінде қанша күліп отырсам да, ішімді бірдеңе тырмалайды да отырады.
Анамның ендігі айтатыны – тұрмысқа шығу. Осы уақыт бойы анамның «қандай әдемісің, қолынан бәрі келеді екен ғой» дегенін есту үшін бәрін жасап келемін. Өзімді қанша жігерлендіріп, барынша жақсы көруге тырыссам да, болмайтын нәрсеге сынып кетемін. Қаншама психологиялық кеңестерді оқып, қолдансам да іштегі өкпе-ренішті жеңе алмаймын. Осындай ауыр ойлардан қалай құтыламын? Өзін-өзі жақсы көру деген не өзі?
Сәбира
